An 1. April 1962 weer miin Schooltiit to Ind un de Lehr schull in‘ne Gang komen. Bii de Cuxhobener Press‘ fung een nee‘t Leeven an. So müss ik Klock halvich söss ut‘n Huus, tofoot noh ‚n Bohnhoff. Denn dröff ik miin Moont-Retour-Billet, miin Zampel un Koffiteng (Beutel mit Frühstück und Alukaffeeflasche mit Muckefuck) nich‘ ve‘geeten.
Klock söss ruuscht mit veel Karacho, Qualm un Damp de Toch in‘n Bohnhoff. Dat weer de eerste Arbeiter-Iisenbohn an‘n Dach. Un denn störmten all von den Perong noh de Affdeeldöörn. Een Gedräng‘ un Gestööt bet all Fohrers to Platz keem‘n. De meesten Lüd güng‘n in‘ne Fisch oder op‘e Werft. De Fischmiikens wickeln de Rollmöps un packen de Heerns in Dosen. Een Mann in swattet Tüüch drückt de Fisch de Oogen to, bevör de Deckels op‘e Dosen passen.

Nu sünd Mannslüd un Fro‘n to Ruh‘ komen. Dat worr in de Affdeelen ganz still. Welke sünd gliiks insloopen. De Damplok sett mit Getöös de Fohrt wiiter. In Olnbrook steegen noch ‚n poor to. In Cuxhoben ankomen, störk‘n all noh de Arbeit.

Nohmiddachs Klock veer güng‘t weller trüch. Nu weer all‘ns teemlich lebendich, keen Gedräng‘n un Hiisteree. Over – dat rüük in de Affdeelen wii de Jesselpest noh Fisch. Jo, dat stunk. Op de Fohrt noh Huus harrn de Fischmiitjes dat groote Woort. Bi de Männer güng dat uk teemlich langs. Een Keerl nehm‘n annern vör‘t Schemisett un hau em ‚n „blue Kitteye“. Teemlich ve‘gnööcht güng dat her, as een Mann siin Treckbüdel (Akkordeon) utpackt un to speeln anfung. De Lüd in dat Affdeel fungen an mittosingen. To güng dat hoch her: Leeder ut ohle Tiiden weern dorbii: „Fern bei Sedan liegt mein kühles Grab“. Eener harr dat Utstiigen ve‘geeten.

Een Fro harr‘n Alu-Eetenkookputt mit Supp in‘n Inhoolnett – keen Deckel – op‘n Schoot. De anner Mitföhrers gnurren doröver rum, un denn passeer dat: De Iisenbohn brems‘ op‘n stoot un de Supp flooch ut‘n Putt op den Gegenöver vör de Boss. Dor weer watt los, – Gebölke un Radau -, Nee uk doch, watt ‚n Swiinkrom.

Op‘n letzen Drücker torhelten to ins twee besoopene Postboor‘n rin in‘t Affdeel. Neem‘n Platz un bölkten teemlich luut rümm un lach ‚n sick kaputt. Op eenmol kreech de Eene dat reihern, reet dat Finster open un speech mit ‚n Fohrtwind all‘ns no buten. Watt‘n Ooskroom, all de Finster noh achtern rut weern ganz bunt. Een Fohrgast harr dat Finster open un kreech all‘ns von vörn aff. Grootet Opreegen, Kriischen un Döreenanner bet de Schaffner dortwüschen funken de. Op‘n Bohnhof von Oterndörp nehm‘n Schendarms de Beiden to Boss. Noh‘t Utstiigen seh‘n wi uns den Toch mol an. Düvel op‘n Titt! Disse Swiinfarken.

Eenmol harr de Lokomotivföhrer ve‘geeten in Oterndörp antohoolen. De Iisenbohn damp dör bet Neehuus. Allemann rut, un mit den Nächsten trüch. Jungdidi hebbt dor welke schimpt. Un denn heff ik mol ve‘sloopen un bünn bet Kumbarg dörruscht. De Schaffner hett mi opwookt.
Fiif Johr bünn ik mit so een „Beleeven-Toch“ föhrt. Denn heff ik mi ‚n Auto köfft.

John Schriever