‚N stückewatt Kinner seeten üm Friech Hansen rüm. De Kinner heeten em „Käpt‘n Walfisch“. He wohnt in een lüttje Koot in de Isländische Stroot in Oterndörp. Hier hebbt fröher de Walfängers mit jeer Familien wohnt. Friech Hansen weer de letzte in disse lange Reech. Mit sien Fro Hermine leevt he in dit lütt Huus.
Besünners de Görn lüstern sien Vertellen. Mitünner teemlich spööksche. So genau nehm he dat mit de Wohrheit nich, dat reine Seemannsgoorn mit veel Flunkeree.
Lütt Paul frooch an: „Käpt‘n vertell mol wat besünners gruseliksch, sowatt du beleevt hest. Ik heff mol een Pirotenfilm sehn, mit den Schauspeeler Janni Blööd. Dor geev dat Wotergeester, dat sünd undoode Piroten.“ „Jo“, anter de Verteller. „De geev fröher uk bi uns. De komt von den Seebörm ut een ünnergohn Schipp. De loopt över Woter un sünd ganz gruuselich antosehn, wie Jan Klapperbeens un dörchsichtsch. De Oogen wiet open reeten un bölken ganz jämmerlich luut. Mit Getöös streevt de noh‘n Diek. Un weh‘ dor löpt een Minsch, den hoolt se sick un teht em as Undoote in‘ne Grund, uk Kinner.“
„Kann man nix gegen de Woter-Zombies doon, verdrieven oder plattmoken?“ froog lütt Paul. „Dat is ganz watt gräsiget!“. „Jo, dat gifft wat, dat hölpt. Hol mi mol de Muschel von‘t Schapp. Disset Deel, eegentlich een Snick, heet man een Muscheltrompet. De heff ik von de Süütsee mitbrocht. Een Insuloner von Tahiti geev mi de mit as ik em von unse Elv-Undooden vertellt heff. Bloost du dor op, verdrieft de Töön de Gesellschopp. Den opdrenglisch‘n Luut könt de nich vedrägen un haut op‘n Seegrund aff un komt vörerst nich weller no Boben.
As de Wotergeester mol von Seegrund kroopen sünd un noh‘n Diek streevten, heff ik dat utprobeert. Bi dicken Nebel kunn man dat Huul‘n all hörn. De Anwohners verkroopen sick in jeer Hüüs. To‘n Glück heff ik mi besunnen. Ik harr jo noch dat Hoorn in‘n Schapp. Ik bünn op‘n Diek loopen un seh de all komen. Mit veel Getös, welke harrn den Kopp ünnern Arm. Ik nehm de Muscheltrompet und bloos affsünnerliche Tön. To nehm de Gesellschopp mit Gebölk rietut noh‘t Woter henn. Se verswunnen op‘n Elv-Grund un worrn vörerst nich mehr sehn.
De könt mol ins wellen komen. Töövt man aff. Ik heff jo dat Muschelhörn…
John Schriever