Watt weer dat fröher för een beleeven, op‘n Diik to sitten un op de Elv Scheep achterher to kiiken. Denn heff ik dröömt. Fernweh överkeem mi, wenn de witten Frachters noh un von Hamboch vörbiipasseer‘n. Dat weer‘n meist de Scheep von Costa Rica ut Middel-Americo mit Loden von Banoonen. De heeten wi „Bananenjäger“. Bii Ebb‘ leep ik bet noh‘t Fohrwoter un wunk de Seelüd noh. Welkesmool hebbt de Scheep mit Tuuten trüchgrööt. Dat hebbt de Lotsen mokt.
De „Bananenjäger Cap San Diego“ weer mit ‚n Loden Banoonen in‘n Hooben von Hamboch inloopen un löscht. De Matrosen Enrico un Paulo güng‘n an Land un wull‘n watt beleev‘n. De Beiden weer‘n lang nich op‘n Swuttsch ween. So keeken se noh Deerns un wull‘n sick mit jemm amüseern. Over de Miikens, de dör langsomet Gohn gau to Geld komen wull‘n, weern to düür. „Weern wi blot in Costa Rica bi Dolores un Conchita bleeven. Dor harrn wi bestimmt veel Ve‘gnöög‘n hatt“. So güng‘n de Beiden mißmootsch dör de Strooten.
„On kiik mol dor, op‘e annere Siit, anne „Eck von Große Freiheit un Reeperbahn“. Dor hung ‚n rooten Automot-Kass‘n. „Es geht auch ohne Frau“ stünn dor op. Nix wii henn över de Stroot. Un nu stünn‘ de Beiden dörvör. Einwurf 2,- Mark. „Dat probeer ik ut“, sech de Een. He stellt sick dorvöör, steek twee Mark in, mook de Büx open un dreih de Kurbel. Un denn: een Opschree un veel Bloot. Ik sech blot Notarzt, ik sech blot Krankenwogen, ik sech blot Spitool. De annere Macker hett sick gräsich ve‘feert.
An anner‘n Dach wull he siin Kumpel besööken. Bevöör he in de Krankendöns wull, hör he wii twee Dokters sick ünnerhol‘n. „Also Herr Kollege, dat is mi noch nii ünnerkom‘n. Ik heff affsünnerliche Tatoos un Piercings sehn. Over dit, nee uk doch. Ik bünn teemlich sprooklos, Düvel op‘n Titt. Wii kann mann freewillich sick op siin bestet Stück ‚n Knoop anneih‘n looten. Nee, och doch, nee, nee“.
Weer‘n de beiden Jungs blot in Costa Rica bi Dolores un Conchita bleeven. Adios muchachos, goote Reis‘ noh Huus.
John Schriever