Jeden Ovend seeten Hein un Willi bi Köm un Beer an Tresen in de Bohnhoff-Wirtschaft. To Snacken geeft jümmer watt. Un denn harrn se jemand bi de Büx un schööln över Herrgott un de Welt rümm. „Kiek ins, de Footbörm lett ganz lila“. „Jo“, anter de anner, „de Wert hett den Moler hatt“. „Welchen Farbton soll der Fußboden haben?“ frooch de Anstrieker de Wertsfro. He weer ‚n Hochdütschen ut Bayern un kunn keen Platt.
To reep de Fro noh ehrn Mann: „Wie schall de Footbörm looten?“ „Wie he lett“, anter he. So keem de Börm to de Farf Violett.
‚N annermol seeten beide to ‚n Fierovend-Drink an ‚n Tresen un sineern över Dit un Dat. Un denn frooch Hein siin Macker Willi: „Watt heet eegen‘lich ‚Merci‘?“ „Ganz eenfach“, meen de Annere, dat heet schöönen Dank. Dat is französch“. „Wie kummst du denn dor op?“ frooch he neeschierich. „Och, ik heff mol eenen droopen, de wull Füer hebben. As he sien Zigarett ansteeken harr, dor meen he ‚Merci‘. Denn heff ik em vörsekerheitshalver een vör‘t Muul haut“.
Hein un Willi seeten op‘e Bank boben op‘n Diek un keeken de „Bananenjäger“ achterher. Op‘e Elv geev veel to sehn. Keeneen sech watt. Too keem een Quittje (Fremder, kein Küstenbewohner) langs un sett sick blangen jem. Un denn fung he an to snötern von Herodes bet Pilatus un besünners von Westpholen. „Es ist so still hier, keiner sagt etwas. Die Bewohner sind nicht gerade mitteilungsbedürftig“. „Miin leeve Mann“, anter Willi, „Övermorgen fangt in Westpholen de School weller an. Denn mööt de Kurswien noh Huus. Denn is dat hier so richtich still. Sütst woll Schütt!“
John Schriever