Bi‘t Wattlopen oder in Fischfang-Netten find man uk hüt noch Bernsteen. Noh Störmflooten un uk bi starken oplannigen Wind kanns disse Kostbarkeeten an Strand, in Watt un in Woter find‘n. Bi oplandigen Störmwind springt de Bernsteen öbert Woter di in‘ne Mööt. Denn brukst ‚n Catcher to‘n griepen.
So söch Jan, een Jung von hier, twölf Johr old, in de answemmten Deeken an de Waterkant noh Bruukboret watt de Seelüd von Bord smeeten harrn. Meest weer‘n dat Holtstücken, tweie Seils un Fischernetten. Mitünner lüchen uk lütje Bernsteen em in de Oogen. Opa harr Jan veel von disse „Schätze des Meeres“ ve‘tellt. He kenn all disse spönschen Ve‘tellen. Jan glöövt noch all dat opbunn‘n Seemannsgoorn. So rook he mit de Fööt de Deeken ut‘nanner. Denn drööm he so vör sick henn un weer op‘n Stoot fast över een Bruunen unschienboren Klumpen fullen.
Mang Stroh un Tang lüch een affsünnerlichen Steen, so groot as ‚n Rundstück, em vör de Näs‘. He nehm dat Ding op, puhl dat Talterkram aff un harr ‚n groot Stück Bernsteen in ‚ne Hand. To sett he sick dool in‘t Gras un bekeek sien hellbruunet Fundstück. Dat wull he Opa wiesen un steek dat krall in ‚ne Tasch.
Opa weer totool baff as de Jung dormit ankeem. Sowatt harr de oole Mann von ‚ne Küst‘ noch nie sehn. „Jung, weest du eegen‘lich watt du dor hest? Dat ist dat stootschste Bernsteen, watt ik je sehn heff. Is ‚n Heelsteen gegen all affsünnerliche Krankheeten un Unbill. Dör Opleggen kannst du veele Lüd un Tiern helpen“. Jan hett dat nich begreepen, watt Opa em ve‘tellt hett un leggt dit Unikot in sien Schapp.
Op eenmol worr sien Grootvadder teemlich malloot un schull in‘t Spitol. Toh dach Jan an sein Bernsteen un an Opas Wöör. Jan hol forts den Steen ut sien Komer. In Spitol legg Mudder den op Opas Boss. Toerst passeer nix. Over an annern Morgen güng dat den Ool bedüdend beter.
Watt di de Oolen ve‘tellt, dat is warafftich keen Spööken. Dor is foken ‚n Quantum Wohrheet bi. Kanns mi glöven.
Jan hett sein Heel-Bernsteen noch jümmer över de Johrn poroot.
John Schriever