Wi kunnen an´s Kinner de Tied gor nich afftöven bitt de Ellhoornbusch in´n Fröjaar sien gröönen Blöö´ kreegen dä. An´n besten wör dat öber, wenn de grooten witten Bloomendolden bleun dän un denn erst de feine Geruch. Dat reuk ünnern Ellhoornbusch bi uns lütt Speelhuus. Hier feulen wi uns wohl un geborgen. – in uns lüttje Welt. Wi kunnen ans Kinner jo noch den ganzen Dag speelen ohne dat wi von uns Öllern stüürt worn. Wi harrn ook noch nich so veel Termine un Speeltüch ans de Kinner hüdigendoogs. Wi kunnen uns den ganzen Dag mit uns sülbens beschäftigen.
Ock, ji kennt goor keen Speelhuus? Denn mutt ik jo disse wunnerbore Kindheitserinnerung vertellen.
Een Speelhuus is vör allen Dingen een Platz op´n Buurnhoff, wo Kinner ungestört speelen köönt. Hüdigendoogs wör man seggen: „Wo sie kreativ sein können.“ Uns füll ok jümmers wat Neet in.
Dat grööne Daak von´n Ellhoornbusch gev uns dat Geföhl ganz ungestört to speelen. Wenn wi in´t Fröjaar uns Speelhuus herrichten wulln, müssen wi erst mol dat ganze Gerümpel von´t letzte Joor bisiet rümen, denn ünnern Busch achtern Huus war allens wat op´n Hoff un in´t Huus twei güng, hinsmeeten – so to seggen Entsorgt. Sperr- und Hausmüll affholen gev dat noch nich.
Wi wörrn erst mol een poor Dag´dormit beschäftigt, den Platz von Gerümpel un Puittschörken (zerschlagenes Porzellan) frei to moken. Männigmol keem uns Grodvadder to Hölp. Vadder wör jo in´n Krieg.
De Grött von uns Speelhuus richt sik dorno, woveel Platz wi von Gerümpel frei mokt harrn. Die Bautied duur mennigmol een ganze Week.
In de Schoolpausen worrn jümmer neege Pläne mokt, wat ok nich jümmer jeden passen dä, denn kreegen wi uns ok mol inne Wull un een neegen Speelpartner köm dortoo, de weller ganz wat anners wull. An´n End speelen meist all de Kinner weekenlang in jümmer Speelhuus.
Doch nu geiht dat erstmoll wieter mit denn Bau. De eben mokte Platz wor nu´mit Ellhoornstöcker affgrenzt, jüstso Fenster un Döörn un de Footborm wor mit witten Sand untstreut. Klinkersteen stopeln wi to lüttje Treppen. Dat wör denn uns Schapp. Mit Gardinenreste un lüttje Häkeldecken schmücken wi dat Ganze. All die Puttschörken worrn in´n Groben affwuschen un de, de wi an leevsten lieden muchen, op de Häkeldeckchen utstellt. Männigmool güngen wi dört Dörp un sochen bi anneere Lüüd no bunte Scherben, denn een Shuttplatz harr jeder, de een Huus harr. Wi freun uns tüchtig, wenn un Mudder een Sammeltass, de all lang een Riss harr, uns ton´n Speelen gev.
Uns Herd wörrn Ringe von een´n „entsorgten“ Törfherd. De Grött von den Herd worrn mit Ellhoornstöcker leggt, jüstso de Betten un ok de Disch. Ton´n Sitten leegen wie en Holtbrett op twee Stehen, bobenopp en´n Kartüffelsack – dat wör dat Sofa. Wenn wie en tweie Blomenvoos funnen harrn, stellen wi noch een poor Blomen op unsern Disch.
Uns Speelhuus stünn blangen unsern Backoben, wo alle twee Weeken Brot back´t wor. Wenn back´t wor, müß ik jümmeers bi de Nobers anfrogen, keen mitbacken wull, dat de Ooben ok vull warrn dä. Wi backen Swattbrood, Stuten, Boddermelkbrood un ok mol Bodderkoken.
In´n Harvst dröögen wi ok Abbel, Beern un Zwetschen. No´n backen, wenn de Backoben no´n Dröögen affköölt wörr, hebbt wi Kinner fooken von´t Backobst wat klaut. Jümmers blos een beeten, dat Oma dat nich marken dä, jedenfall dachen wi dat. Se hett dat, glöv ik, jümmers markt, seggt hett sie obers nie nich wat.
Ik denk noch geern an dat Speelen in uns Speelhuus ünnern Ellhoornbusch trüch.
Gertrud Bösch